Na een rit van 2 uur met de beste muziek ooit waren we er dan. Phantasialand.

Wel spannend, de eerste keer. Allez, misschien ooit in een ver verleden al eens geweest, maar als praktisch heel het park veranderd is, is het een hele nieuwe ervaring. Na wat moeite met de scanners, en even een pitstop, kon ik echt het park in me opnemen. En wat een park. Overal waar je stond kon je wel ergens iets van een attractie zien. Een prachtig staaltje planning, als je ziet wat er allemaal nodig is voor alles vlot en veilig te laten verlopen.

Na een doolhof van trappen, heuvels en straatjes te doorlopen kwamen we aan de eerste attractie: Chiapass, die wasserbahn. En wat voor een wasserbahn was het. Veiligheidsbeugels in een boomstammetjes had ik niet verwacht, maar wanneer die laatste drop gebeurd, snap je wel waarom die er zijn. Super nat eruit natuurlijk, dus dachten we “we gaan nog eens”. De tweede keer was hij precies nog beter, met een geweldige actiefoto omdat we wisten waar de flits was. Komen we eruit, kletsnat, en vraagt mijn compagnon of ik een doekje nodig had om mijn bril af te kuisen. Ik dacht dat dit handig was, maar als het doekje zelf kletsnat is van de rit, was de nuttigheid wat ver te zoeken.

Uit vrees om die avond nog nat in de auto te moeten zitten als we nog eens gingen, zijn we verder gegaan. We druipten af (letterlijk, want we waren aan het gieren van het lachen) richting Talocan. Na een van de ritten gezien te hebben, ben ik wijselijk eruit gebleven. Wat Kevin niet weerhield om erin te gaan. Slim gezien, een spin-cycle van een droogkast maakt je wel wat droger, maar ik heb de maag er niet voor. Met een beetje naar de wachttijden te kijken zijn we uiteindelijk naar de Colorado Express gegaan. Een 3 minuten rammelkar met 3 lifthills. Op de derde lifthill begon ik wat groen te zien en vreesde ik dat ik weer een demonstratie ging geven waarom mijn pretpark nickname “de spauwerranger” is, maar ik overleefde het. Na nog een pitstop zijn we dan uiteindelijk in een rustige attractie gegaan: de griezeligste ooit: Geister Rikscha.

Misschien toch niet, als je mopjes begint te maken over hoe een paar animatronics eruit zien. Een lunchpauze later (met shnitzel, vleesbrood en ongelofelijk lekkere patatjes) en we gingen weer op weg. Een van de nieuwere toegevoegde belevenissen stond als volgende op de planning (die we niet gemaakt hadden), Deep in Africa – Adventure trail. Vrij imposant, omdat dit gewoon verweven was met de Black Mamba! Een fotootje hier een daar nemen van de achtbaan waar we over, onder en langs gingen, en dan uitkomen op het plein met een draaimolen met 2 verdiepen was wel even een schok om het zo te zeggen, van vrij wild naar vrij rustig. We passeerden de ingang van Rookburg, want er was iets anders dichtbij wat ook wel de moeite waard was, met een niet al te lange wachttijd.

In Das verrückte Hotel Tartüff was het ook weer lachen, vooral wanneer er anderen ook mee zot beginnen doen. Na even nog verder te kijken op het geweldig mooie plein, zijn we teruggedraaid naar Rookburgh. De tunnel was een klein rustmomentje, maar eens aangekomen wist ik niet waar eerst kijken. Steampunk vind ik ongelofelijk en dan een heel gebied dat er naar gethematiseerd is, was gewoon echt onvoorstelbaar. Aangezien de wachttijd van F.L.Y. meeviel, ben ik door heel de wachtrij meegewandeld. Maar aangezien de Colorado Express nog in mijn maag nazinderde, ben ik wijselijk doorgestapt. In vliegende positie drukt er nogal veel op je maag en een paar van mijnn vrienden herinneren zich nog wat er dan gebeurd.

Na nog een omweg te maken naar het Fantasy gebied namen ze mij mee naar de ingang waar we binnenkwamen. Of dat gevoel had ik toch, want ineens stonden we voor de massieve toren die ik op de parking die ochtend al had gezien. Het mysterie van Mystery Castle ontgaat me een beetje, maar een wachtrij met een leuke thematisering van een oud kasteel en een gekke geleerde was wel tof. Wanneer de deuren naar de attractie open gingen, was de geur van metaal wel wat overweldigend, maar wat had je verwacht met een ingesloten droptower.

Na een rit met onverwachte momenten beefde ik van de adrenaline. “Dit is er zeker eentje die ik nog wil doen”, dacht ik in mezelf. Na nog even een doorstapje bij Taron (Colorado zinderde nog wel na, dat is er eentje die ik ga vermijden in de toekomst) was het bijna tijd om te vertrekken. Maar niet voor we nog in Maus au Chocolat gingen. Na wat Duits in mijn oor geroepen te krijgen (de boxen stonden misschien een beetje te hard) had ik uiteindelijk de hoogste score gehaald van ons beide. En de dag was om. Nog even in de souvenirshop wat dingen gekocht en dan huiswaarts gegaan.

Over het algemeen was dit echt wel een geweldige dag. Een beetje scouten wat ik wel en niet kan doen en in welke volgorde alles zou moeten gedaan worden voor een volgende keer. En natuurlijk een mentale lijst maken wat ik zeker nog wil doen. Chiapass, bouw nog maar eens een feestje, Mystery Castle, geef me nog maar wat adrenaline, en Taron, volgende keer haal ik jouw credit!